Bo tak c.d.2

no więc nie udało mu się...
Trwało sprawdzanie...

ten róg też się okazał nie do przejścia,

i Mały wrócił pod dom, gdzie udało mu się przejść jeszcze rano, zanim przywiązałam siatkę do płotu...

tym razem połaził sobie wzdłuż płotu wisząc na nim...

Widać na tym zdjęciu, jak nielicho był wkurzony...!

Trochę podebatował z Urwisem:

który generalnie miał to głęboko w nosie i nawet się ze mną pobawił.

A później siedział w jednym miejscu

i w drugim...

I to na razie na tyle..., wierzę, że Mały Kot niczego więcej nie wykmini i ogród stanie się bezpiecznym miejscem, a ja nie będę musiała się denerwować, że mu coś strzeli, gdy pójdę do domu po kawę ;)/...
No i zostawienie go pod opieką będzie zdecydowanie łatwiejsze...

;)....

Tak było wczoraj, dzisiaj Mały Kot nie próbował skakać po płocie, ani w żaden inny sposób go forsować, zachowuje się już częściej jak zwykle, czyli kładzie się w swoich ulubionych miejscach, chociaż widać, że obecność siatki, chwilami, ale jednak go jeszcze stresuje...

Bo tak.

Mały Kot to łobuz. Lubi sobie raz na jakiś czas zwiać przez płot. Przeważnie później daje mi się bez problemu znaleźć i zaprowadzić do domu (po założeniu szeleczek na smyczy, lub na rękach), ale niekiedy znika... Przeżywam wtedy katusze i już ze 100 razy myślałam, jak tego uniknąć. W końcu nagrałam fachmana od płotów, aby zrobił takie zabezpieczenie od góry, żeby Mały nie mógł wyjść, ale w międzyczasie trochę się u mnie pokręciło, nie byłam pewna co i jak, w końcu jednak gdy uznałam, że chcę ten dodatkowy element płotu, Pan Fachman nie miał akurat czasu... i właśnie wtedy Mały Kot urządził sobie wypad... Było po 21, ściemniało się (na południu szybciej zapada noc niż na północy kraju) i byłam przerażona. Chociaż zobaczyłam go tuż za naszym płotem i od razu pobiegłam po niego, gdy dobiegłam nie było po nim śladu. Ani widu, ani słychu (a słuch mam dobry i nasłuchiwałam)... Szukałam go z przerwami i na zmianę z synem i jego kolegami półtorej godziny. Nic. w końcu po 23 daliśmy za wygraną. Był spokojny wieczór, trochę kropiło, uznałam, że raczej nikt go nie ukradł, a chłopcy sprawdzili ulice... Wróciłam na ogród do Urwiska, który miauczał za mną. Siedziałam z nim i widziałam, że Urwis coś usłyszał, zobaczył.

Tak był to nasz Mały Kot... Ponieważ był za płotem, a niby chciał wrócić, ale nie wyglądał na przekonanego i zaczął się oddalać, zadzwoniłam do syna, aby szybko po niego biegł, a sama wspięłam się na płot, by zobaczyć dokąd zmierza...

Koniec końców Mały wrócił tą samą drogą (przez płot), a ja dopiero pół godziny później zorientowałam się, że przez dłuższy czas w krótkiej spódniczce nie wyjdę, a to za sprawą długiego rozcięcia od kolana do połowy łydki...

Po tym incydencie stwierdziłam, że nie ma na co czekać... Pojeździłam z Miśkiem po castoramach i leroyach i stwierdziłam, że a) nie tylko nie ma na co czekać, ale b) dodatkowy element z paneli płotowych będzie wyglądał strasznie, c) trzeba zrobić zabezpieczenie z siatki...

Najpierw był plan, a później wykonanie...

 Mały Kot nie był zachwycony:

 Chociaż chciał wyglądać na wyluzowanego:

Mina go zdradzała...:

Niby sobie leżał...

... i wygibasy robił...,

ale te uszy!...

Podchodził do płotu,

oglądał,

przymierzał się...

.......... a jaki był efekt? 

Zdjęcia pokażę jutro... ;/