Wspomnienia

Nie jest łatwo, ale można powspominać. Szimi była ciekawym, specyficznym psem. Cudownym przyjacielem. Cierpliwym powiernikiem. Bardzo pro-ludzka. Do ostatniej, świadomej chwili miała na uwadze nas - swoich ludzi. Kochała nas po psiemu - my ją również - najlepiej jak umieliśmy...

Ostatnie zdjęcia Szimi są z 25-go maja. Na ogrodzie.

Goniła z kotami, a w czwartek przytulała się bardziej niż zwykle...

Chciałam jej zrobić zdjęcia z wenflonem w łapce, ale nie zdążyłam... :(. Najpierw myślałam, że później, a później właściwie nie było.

Mieliśmy 100 tysięcy koncepcji co zrobić, jakie leki, jak postępować. Zwłaszcza, że planowaliśmy we wtorek wyjazd na cztery dni, do piątku. Miała być u teściów. Miałam opracowany plan glukozowy, później plan sterydowy, wreszcie plan super! z lekami, których nazwy nie pamiętam, a na końcu plan, że pojedzie sam K. (bo musi), a ja z Szimisią zostanę... Sytuacja zmieniała się bardzo, zbyt dynamicznie...

Wiem, że dała nam te kilka godzin swoim psim sercem czyniąc niemożliwe... Chciała być przy nas. Chronić nas.

Po swojemu. Po psiemu.

Jestem wdzięczna i jej, i temu co najwyższe... za Nią i za te kilka godzin i za to, że mogłam być przy niej, mimo, że nie udało się by umarła w domu, spokojna... Było prawie jak w domu...

Miała nas przy sobie, tych, których kochała, którym zawierzyła swoje życie ;). Nie wiem, co pies czuje, co myśli, zwłaszcza gdy już jest po drugiej stronie, a jeszcze strasznie chce zostać tu..., ale ufam, wierzę, że o ile to możliwe, odchodziła spełniona i spokojna i uspokojona...

Wierzę też, że jej karma się spełniła i że już nie musi rodzić się na nowo innym psem... Że przeżyła tyle ile powinna.

Bardzo bym chciała, aby to ona przywitała mnie na moich zielonych łąkach razem z Bufim (mam przeczucie, że bardzo by się nie polubili, mimo, że w przedziwny sposób Szimi ze swoimi szczenięcymi problemami była kontynuacją Bufiego - jedynie na tyle, na ile musieliby dzielić się "swoimi" ludźmi). W każdym razie, chociaż chcę aby odeszła już, chciałabym też, aby chociaż psim duchem była obecna.

Moja babcia mówiła, że duchy nie są groźne :). Groźni są ludzie za życia, nie po śmierci. Nie wiem, jak jest z Psami.

Będę czasem o niej pisała. Bo chcę ją pamiętać. Była dobrym nauczycielem :). Była przewodnikiem i obrońcą.

Niech zostanie nadal.

Dziękuję Wszystkim, którzy wspierali nas swoimi dobrymi myślami... :) To ważne! To nie jest tak, że się tego nie czuje. To pomaga. Dziękujemy :).

edit: jeszcze zdjęcie Szimi, która pomaga Małemu zobaczyć CO TO JEST?

 .