Koniec

To była ostatnia "przygoda". To nie była przygoda...
Skończyło się źle. Najgorzej jak możliwe.
Szimi nie ma. Pożegnaliśmy się z nią wczoraj. Usnęła na moich kolanach, ukochany Pan stał obok. Nie mam pojęcia, czy czuła jak nam źle i jak ją kochamy.
Próbowaliśmy. Dwa razy zabieraliśmy ją do domu z nadzieją. Cukier szalał, od 500 do 25 i z powrotem. Musiała mieć w organizmie pomocnika. Jakieś wredne świństwo. Jeszcze o 21:29 wzięliśmy ją do domu, po kolejnej kroplówce, z nadzieją, że w domu, gdy poczuje się bezpieczna zbierze jeszcze resztki sił i wytrzyma. Że się uda ją ustabilizować. Nie udało się. Nie pomógł dom, koty, naleśnik, świeża woda... Dostała trzeci atak tego dnia. Nie wiedziała co się dzieje. Tak mi jej strasznie żal...

Była najlepszym psem na świecie. Wspaniałym przyjacielem. Cudownie cierpliwa. Z ogromnym zaufaniem do nas. Wesoła, (jeszcze wesoło nas przywitała gdy wróciliśmy z pracy, ze swoim ulubionym lwem w pyszczku... ) pogodna... 

Jestem wdzięczna, że był mi dany taki PIES.
.